วันอังคารที่ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2554

ความตาย (ฉบับย่อ) (กลอนสุภาพ)

        สัจธรรมชีวิตไม่ผิดพลาด            แม้มิอยากก็อย่าขาดอย่าเกรงขาม
แม้นหนีไกลแค่ไหนยังใคร่ตาม             จะหนีความตายนี้ไม่มีทัน
        พนมมือถือบัวตัวยะเยือก             ธูปเป็นเทือกเกลือกเทียนเวียนด้ายมั่น
รอเผาโลงโยงไฟในเจ็ดวัน                    ก่อนร่างนั้นจะพลันสูญทูนกลับธรรม
        ถือศาสน์อื่นใช่ว่าจะหาพ้น           ก็คือคนทั่วไปอย่าใคร่ขำ
ก็ต้องตายอย่างเขาอย่าเบาคำ              อยู่แต่ว่าจะทำกรรมอะไร
        เห็นแขกโลกโพกหัวเมื่อตัวตาย      จุดกำยานกำจายสะท้านไหว
อาบน้ำศพตามระเบียบจารีตไป            ก่อนจะฝังลงในเพียงหนึ่งวัน
        ประเพณีที่ใดใคร่ต่างต่าง           ตามแบบอย่างโบราณแม้เปลี่ยนผัน
ทำและเปลี่ยนกันมาทุกวารวัน              แต่ที่แน่นั้นคือต้องตาย
        อย่าหนีเพราะหนีไม่เคยพ้น         สากลมิมีพ้นฉิบหาย
ไม่มีวิเศษรอดสักราย                        ทั้งหญิงชายเป็นเปรียบเท่าเทียมกัน
        ดำรงชีพด้วยอย่าประมาทเถิด      วาทะเลิศศาสน์ใดก็แม่นมั่น
ไม่กลัวตายถือเป็นจิตดีอนันต์               พร้อมประจันความตายสลายตัว
        จะได้เกิดกี่ทีก็แล้วแต่                ขอแค่ทำดีให้ถ้วนทั่ว
ทำอะไรจงทำอย่าเกรงกลัว                 เพียงแต่ชั่วอย่าใคร่ให้หนักนาน
        ดีแล้วที่เธอได้เกิดมา                ดีนักหนาอย่างไรให้สืบสาน
สิ่งของเธอเช่นไรใคร่พบพาน              แล้วจงตายด้วยหาญชาญชัยเอย

12 ธันวาคม 2554

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น