โอ้ “เสก” (โคลงสี่สุภาพ)

                ๏ เสกสรรปั้นไต่เต้า                เกียรติตน
        แต่งแต้มชื่อนามจน                         แปลบเปรี้ยง
        เร่งซักซ้อมฝึกฝน                            จนแม่น เพลงนา
        ดีดุจเด่นเล่นเลี้ยง                           ชีพเชื้อแห่งตน
                ๏ เสกสรรบรรเจิดหล้า            สิบปี กว่าเอย
        ชนนิยมไมตรี                                พูดพ้อง
        ชมใกล้ไม่หลีกหนี                           ทวีศักดิ์
        แฟนเพลงตะโกนก้อง                       สุดหล้าวาที
                ๏ เสกสุดจะเดาได้                  ในความ
        ลับหลังปรากฏนาม                         สบเอื้อ
        แอบทำลับหลังยาม                         กาลว่าง เพลงแฮ
        เมียจึงเปิดเกิดเกื้อ                          ภาพร้ายเต็มตา
                ๏ ชนเต็มตาตื่นเต้น                สว่างตา
        ชื่อเสียงกลบนามา                          หมดสิ้น
        เสกเสพพี้แต่ยา                              สุดยอด คนเอย
        ตบะเมียขาดวิ่น                             จึ่งต้องจับแฉ
                ๏ แม้นอมพระป่าวป้อง            ตัวเอง พ่อเอย
        ก็มิหลอกแฟนเพลง                         ให้เชื่อ
        ทอนค่ามิหวั่นเกรง                         คนด่า ดับนา
        จะพาลพังยืดเยื้อ                           สุดสะท้านเอาอาย
                ๏ อนาคตหมดแล้ว                เสกเอย
        เกียรติถูกลบละเลย                        ห่อนป้อง
        ตัวเองยังเฉลย                              ซึ่งธาตุ แท้นา
        ปรากฏต่อพี่น้อง                            บ่ายหน้าแชเชือน
                ๏ จะกลับมาดังแล้ว                ยากนัก
        สันดานตนประจักษ์                        ถ่องแท้
        หมดศรัทธาแลรัก                          จักหมด
        ยากนักจักคิดแก้                            แต่แทบเลือนลาง
                ๏ จบฉากชีวิตโอ้                    เสกหนอ
        เสียงเพลงสล้างคลอ                        เปี่ยมปั้น
        แต่นี้ บ เหลือหลอ                          จักปิด เอานา
        แฟนเพลงเห็นปิดกั้น                        ส่ายหน้าอาดูร
                ๏ อุทาหรณ์สอนให้                 คนจำ
        อย่าคิดชั่วระยำ                              แตะต้อง
        จะเหมือนเสกที่ทำ                          หมดค่า เองเอย
        เป็นดาวดับคนจ้อง                         สาปแช่งเจียรกาล

26 ธันวาคม 2554