เสียงที่แหบแห้งหอนแลห้วน โหยหวนครวญหาตาสลด
น้ำตาทุกหยาดที่ราดรด ก็ไม่หมดซึ่งคำพรรณนา
อันเป็นเรื่องของนามธรรม เวลาคนคร่ำเคร่งครวญหา
สายชลท่านได้แต่ใดมา ออกจากเบ้าตาของข้าเอง
น้ำตาใสใสไหลเป็นทาง พยายามทำอย่างคนอวดเก่ง
สุดท้ายก็ต้องร้องเป็นเพลง หว่าเว้คว้างเคว้งหมดทางไป
สุดสลดหดหู่ดูตัวเรา ได้แต่เศร้านอนซบสลบไสล
ก็เรื่องเรากับเขาหรือกับใคร ทำให้ต้องทุกข์จนลุกลาม
ร้อนเป็นไฟไปบ้างในตอนแรก เผาหัวใจใกล้แตกเป็นเสี่ยงสาม
เมื่อไฟหมดจึงรู้ว่าวู่วาม เปลวสีครามมอดลงจงเก็บทิ้ง
หมดมานะอริพิชิตมัน หมดเวลากั้นทำเป็นหยิ่ง
หมดโกรธโลดแล่นจนใจจริง หมดทุกสิ่งลบล้างไปจากใจ
เหลือแต่ใจกลางที่ว่างเปล่า พร้อมรับเอาเข้าซึ่งสิ่งใหม่
อยู่แต่ว่าเรารับอะไร จงคิดเป็นไทแต่เพียงตัว
อัญชลีวันทาอาละวาด ที่เกรี้ยวกราดฟืนไฟใส่ถ้วนทั่ว
สาดคำด่าราดรดเร่งระรัว ไม่มีกลัวตอกกลับให้ยับแพ้
เมื่อหมดไฟอาละวาดก็คลาดคล้อย ได้แต่ความเศร้าสร้อยมาเป็นแน่
เริ่มใจเขาใจเราเราเริ่มแคร์ อยากรู้แค่ว่าเราทำทำไม
เธออยู่ที่ไหนในพื้นโลก ที่เธอโศกอกตรมระทมใหญ่
เพราะฉันแท้แท้ไม่ใช่ใคร อยากจะอยู่ไกล ๆ จากตัวเธอ
ขอโทษนะที่ทำให้เธอแย่ ไม่เคยแคร์อารมณ์มัวแต่เผลอ
ทิ้งสัมพันธ์ที่ดีเคยออเออ จนตัวฉันต้องเพ้อทั้งเช้าเย็น
ไม่หวังผลใดให้ไหวหวั่น ไม่หวังอะไรเอามาเซ่น
ขอเพียงเธออยู่อย่างที่เป็น เพียงเช่นแต่ก่อนจรมาพบ
เหมือนไม่คุ้นเคยรู้จักกัน ทั้งที่เคยแล้วมันก็จบ
ประวัติศาสตร์คลาดเคลื่อนให้เลือนลบ แล้วต้องกลบมิดชิดสนิทกัน
ต่างคนต่างอยู่กันเถอะนะ หมดซึ่งมานะอันกระสัน
หมดห่วงหาอาลัยทุกสิ่งอัน ส่วนตัวฉันนั้น...กลั้นใจตาย !!
25 มกราคม 2555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น