ความเงียบ (กลอนสุภาพ)

        ไม้เด็ดเม็ดท้ายของหลายสิ่ง          ที่รุ่งริ่งสัมพันธ์ผันสลาย
ใกล้ที่มันสั้นลงคงคลอนคลาย                และสูญหายตายไปจากทรงจำ
        บางคนเลือกใช้วิธีบอก                  เพื่อต้องตอกถ้อยความพล่ามพูดพร่ำ
ตัดสัมพันธ์ให้ดับกระทืบซ้ำ                     ให้คนเจ็บและช้ำซ้ำซากกัน
        วิธีหนทางต่างหลายหลาก               เป็นอันมากตัดรักจักผกผัน
อุทาหรณ์เพิ่มขึ้นทะมึนครัน                     ได้แต่รอวันของตัวเรา
        แต่ว่าวิธีอะไรเอ่ย                          ซึ่งจะเฉลยเร็วกาลเข้า
นิ่งทั้งปากทำหวามมิใช่เบา                       มิอาจจะคาดเดาในดวงใจ
        ทำอย่างนี้ต้องการอะไรแน่               จะเชือนแชแค่นี้ใช่หรือไม่
ชอบที่จะดับเทียนอันรำไร                        ให้มืดดับลงไปในเร็ววัน
        นั่งทำนายกันไปใจตกหล่น                สาละวนเวียนว่ายประคองมั่น
ไม่มีกำลังใจไปประจัน                             ซึ่งปัญหาสารพันที่โถมมา
        นี่หรือคำตอบที่ควรเป็น                   มันเหมือนดังเช่นกับหินผา
ไม่มีเสียงสิ่งใดจะหลุดมา                          เว้นว่าเราจะชนเจ็บเอง
        จะเอากันอย่างนี้ก็เอาเถิด                 คิดว่าเลิศยังไงให้รีบเร่ง
หรือจะทนไปได้สักกี่เพลง                         ทนวังเวงกี่น้ำก็นับเอา
        แต่นี่มันลางยิ่งกว่าชัด                      จะเกิดพิบัติกระไรเล่า
สุดแท้แต่ความคิดของเรา                         จะคาดเดาอย่างไรก็เกินคน
        นี่คือคำขอที่สุดท้าย                        ก่อนจะแอบไปตายอย่างล่องหน
หลีกหนีความคิดสัปดน                            ออกจากโลกพิกลกันเสียที
        จะเงียบอย่างนี้อีกนานไหม              เงียบต่อไปไม่ว่าสิทธิ์เธอนี่
ถ้าความเงียบตัดได้ซึ่งไมตรี                     ตั้งแต่นี้...ต่อไป...เราเลิกกัน !!

23 มกราคม 2555